Do Warszawy nie udaję się w interesach. Raczej w odwiedziny. Moje ciotki prowadzają mnie wówczas w różne ładne miejsca i przekonują, że w stolicy jest gdzie spacerować. Rzeczywiście jest. Bardziej niż w ciasnym Krakowie. W Warszawie lubię rozległe parki coraz lepiej zadbane. W ogóle jest tu więcej miejsca – place, ulice, wszystko jest szersze i dłuższe jakby skrojone na większych ludzi. Najbardziej lubię Łazienki, zwłaszcza latem, kiedy można posłuchać muzyki Chopina na świeżym powietrzu i karmić wiewiórki ziarenkami kupionymi przed wejściem do parku. (Uwaga! Nie rzucać wiewiórkom innego pożywienia, bo może im zaszkodzić.)

Mój znajomy, Pan Mundek, czyta w oryginale Goethego. Teraz kiedy już nie ma wątpliwości co do tego, że opanował język niemiecki co najmniej bardzo dobrze, może opowiadać o tym, do czego mnie przyznał się nie bez pewnego zażenowania już dawno i w tajemnicy. Otóż inspiracją dla Pana Mundka do rozpoczęcia nauki języka obcego była duża sympatia jaką darzył zespół muzyczny Modern Talking. Dziś już mało kto pamięta niemieckich twórców muzyki new romantic (to chyba ich styl). Był jednak czas, kiedy mało skomplikowane dzieło muzyczne blondynka z krótkimi i bruneta z długimi włosami brało za serca masy fanów, w tym i Pana Mundka.