Ah… egzamin na prawo jazdy. Te niekończące się godziny jazdy na mieście i baczenie na każdy, nawet najbardziej zamaskowany znak (wśród pisku klaksonów kierowców-weteranów). Zapewne pamiętacie strach przed egzaminem – tą atmosferę panującą przed salami i placem manewrowym (skraplający się strach i niepewność). Nawet osoby, które uważały się za dobrych kierowców, mogły polec w sytuacji, kiedy egzaminator miał… gorszy dzień. Egzaminator stawał się władcą życia i śmierci, od jego kaprysu w głównej mierze zależało, czy zdamy egzamin, czy też będziemy musieli po raz kolejny oczekiwać na niego (standardowo opóźniony kilka godzin – przecież nie można tak wyliczyć średniego czasu oczekiwania…)

Jako zadowolony kursant kierujemy się ku spotkaniu z przeznaczeniem. Jednak im jesteśmy bliżej tajemniczego miejsca zwanego Wojewódzkim Ośrodkiem Ruchu Drogowego (WORD) tym nasze nastawienie staje się coraz mniej optymistyczne. Na dzień dobry witają nas smutne twarze osób, którym niestety nie udało się zdać egzaminu. Jeszcze się nie zapisaliśmy na egzamin a już odczuwamy przedsmak tego co nas może czekać. Zaciskamy zęby i wchodzimy do zazwyczaj potężnego i pięknego gmachu. Czujemy się jak wieśniacy wkraczający do zamku władcy i pana, który to jednym gestem może zadecydować o naszym dalszym być albo nie być.