Pisać o słowach? Używać słów do opisania słów? A może pisać o pisaniu? Mówić o mowie?

To wszystko będzie jednością.

Pismo...

Pismo jest nam znane od wieków. Hieroglify - pismo rysunkowe - z czasem bardziej zaawansowane rysunki aż w końcu litery, słowa, zdania. Pisanie nie jest nam obce. W szkole uczyliśmy  się wyrażać to co czujemy, myślimy na papierze. Początki były trudne, z czasem zaczęliśmy robić postępy, do literek doszła ortografia, interpunkcja, poprawność językowa, a nasz zapał do nauki nagle wyparował... Zaczęło nam towarzyszyć znajome uczucie lenistwa, brak dalszych chęci na naukę, a przecież prawdziwy horror miał się dopiero zacząć... Jednym pisanie literek szło lepiej, drugim gorzej, ale wszyscy w końcu dali radę... Widzimy więc, że pisanie jest niezmienną częścią naszego życia. Nie ważne czy w szkole - prace domowe, wypracowania - czy w pracy - umowy, księgowość - czy w życiu codziennym - sms, maile. Pisanie jest w naszym życiu czy tego chcemy, czy nie. I nie jest ważne jaką karierę obierzemy, czy dziennikarską, a może budowlaną? Piszemy, piszemy i jeszcze raz piszemy...

Piszemy/mówimy słowami, uczuciami, myślami...

O słowach był nagłówek. Jednakże o tak pięknej części mowy należy napisać więcej.

Każdy miał kiedyś taką sytuację, że przez źle dobrane słowa płakał całą noc, pokłócił się z najlepszym przyjacielem, druga połówką. Kłótni nie da się uniknąć, zupełnie jak nie da się cofnąć wypowiedzianych w niej słów.

Nie doceniamy jak wspaniale jet móc dzień w dzień mówić ,,Dzień Dobry". Gdybyśmy mieli na jeden dzień zamienić się z niemową i nagle byśmy nie mogli mówić chyba byśmy zwariowali. Niemowa też by zwariował, ale on ze szczęścia. A my dopiero po tym jednym dniu kiedy to nie moglibyśmy mówić docenilibyśmy dar jakim jest mowa.

Najszczęśliwszy człowiek na świecie to właśnie ten niemowa, który przez jeden dzień mógł powiedzieć wszystko co czuje, wszystko co myśli, wszystko co chce powiedzieć.

Doceńmy to, że mamy możliwość mówienia, słuchania, pisania, czytania, bo kiedyś może nam tego zabraknąć. I co wtedy?