„ALE CZŁOWIEK MA KŁY!”

Jednym z argumentów zwolenników teorii człowieka mięsożercy jest to, że człowiek ma kły. Papuga posiada dziób i pazury, ale to nie czyni z niej ptaka drapieżnego. Porównajmy więc szczęki gatunków charakterystycznych dla danego rodzaju odżywiania:

1) Mięsożerca: siekacze zwierząt żywiących się wyłącznie mięsem są krótkie i spiczaste. Kły są ostre, zakrzywione i długie. Do tego dochodzą ostre i poszarpane zęby trzonowe w kształcie blaszki. Wszystkie te przystosowania pozwalają na wgryzienie się w twarde mięso i rozszarpanie go.

2) Roślinożerca: Kły roślinożerców służą głównie do obrony, stąd ich kształt –tępe i krótkie, czasami dłuższe. Szerokie, spłaszczone siekacze w kształcie łopaty i zaopatrzone w guzki, spłaszczone trzonowce o złożonej powierzchni służą do rozcierania pokarmu roślinnego. Szczególnie dobrze rozwinięte są zęby trzonowe zwierząt trawożernych, gdyż pokarm który pobierają bogaty jest w twarde, "zdrewniałe" cukry (takie jak celuloza) wymagające dokładnego roztarcia.

3) Wszystkożerca: u zwierząt żywiących się zarówno pokarmem roślinnym jak i zwierzęcym obserwuje się uzębienie podobne do typowych mięsożerców. Krótkie i spiczaste siekacze, długie, ostre i zakrzywione kły. Różnią się tylko zębami trzonowymi, które u wszystkożerców mają kształt ostrych lub spłaszczonych blaszek.

Do jakiej grupy podpiąć więc człowieka patrząc na jego uzębienie? Ludzkie kły (dla niektórych główny argument przemawiający za tym, że człowiek jest mięsożercą) są krótkie i zaokrąglone. Nie mają więc nic wspólnego z długimi ostrymi i zakrzywionymi kłami mięsożerców. Łopatowate, szerokie i spłaszczone siekacze są identyczne jak u roślinożerców. Nie znajdziemy również podobieństwa między trzonowcami zwierząt żywiących się mięsem. Nasze trzonowce są spłaszczone i posiadają kuliste guzki. Wynika z tego prosty i logiczny wniosek: zęby człowieka są przystosowane do pobierania pokarmu roślinnego, nie posiadają natomiast żadnych cech mięsożercy.
Zęby są częścią aparatu gębowego, który również jako całość w żadnym miejscu nie przypomina aparatu mięsożercy.

1) Mięsnie twarzowe zwierząt mięsożernych są zredukowane, umożliwiają szerokie otwarcie pyska. Staw żuchwowy położony jest w tym samym miejscu co zęby trzonowe. Żuchwa wykonuje tylko ruchy cięcia (z góry na dół), bez ruchów na boki. Takie ruchy nie pozwalają na żucie pokarmu, dlatego jest on połykany w całości. Otwarty pysk jest duży w stosunku do całej głowy.

2) Mięśnie twarzowe roślinożerców są dobrze rozwinięte. Otwarty pysk w porównaniu do wielkości głowy jest dość mały. Staw żuchwowy położony nad zębami trzonowymi umożliwia ruchy w kilku kierunkach, a to z kolei pozwala na żucie pokarmu.

3) Aparat gębowy wszystkożerców jest identyczny jak u mięsożerców. Z tą małą różnicą, że oprócz ruchów cięcia potrafią one lekko rozdrobnić swój pokarm.

Spójrzmy teraz na człowieka. Nasze mięśnie twarzowe są bardzo dobrze rozwinięte. Żuchwa wykonuje ruchy w wielu kierunkach, dzięki czemu jesteśmy w stanie żuć to co jemy. Staw żuchwowy znajduje się u nas nad zębami trzonowymi. Otwarte usta nie imponują również wielkością jeżeli porównamy je z wielkością głowy. Wniosek nasuwa się sam. Po raz kolejny nasze cechy gatunkowe są identyczne z tymi, które są charakterystyczne dla roślinożerców.

Kolejna cecha zewnętrzna przemawiająca za tym, że człowiek jest przystosowany do spożywania pokarmów roślinnych to nasze paznokcie. Czy posiadamy ostre pazury lub raciczki? Nie. Znajdziemy je natomiast u typowych wszystko.- i mięsożerców ssaków. A może przypominamy zwierzęta roślinożerne, które posługują się kopytami, racicami lub spłaszczonymi paznokciami? Zdecydowanie tak. 3:0 dla roślinożerców.