NIESTRAWNY PROBLEM

Niektóre zwierzęta, w tym np. człowiek i świnia posiadają w swojej ślinie amylazę. Jest to enzym pozwalający na trawienie cukrów roślinnych (skrobi). Ślina mięsożerców nie ma w swoim składzie żadnych enzymów trawiennych.

Za wyjątkiem przeżuwaczy, większość zwierząt posiada żołądki o prostej budowie jedno- lub dwukomorowe. U roślinożernych przeżuwaczy może też występować żołądek złożony. Kwasowość soku żołądkowego nie jest już taka sama. pH treści w żołądku krowy i człowieka waha się w granicach 4 – 5 podczas gdy na przykład u świni i kota będzie ono zbliżone do 2 a nawet 1. Sok żołądkowy człowieka jest około 20x słabszy niż u mięsożerców. Trawienie mięsa wymaga bardzo kwaśnego pH niezbędnego do aktywacji enzymów rozkładających ciężkostrawne białka zawarte w pokarmie zwierzęcym, w przypadku roślin nie musi być ono aż tak wysokie, gdyż białka te mają znacznie prostszą budowę.
Dalszy odcinek naszego układu pokarmowego jest również bardziej zbliżony do roślinożerców. Długość jelita cienkiego jest ściśle powiązana z rodzajem diety. I tak u mięsożerców jelito cienkie jest 3 – 5 krotną długością wielkości zwierzęcia, u wszystkożernych to 4 -6 krotność. U typowego roślinożercy stanowi aż 10 – 12 krotność jego wielkości. Człowiek posiada jelito cienkie o długości będącej 9 – 10 krotnością wielkości. Wiąże się to z ilością włókna w trawionym pokarmie. Rośliny zawierają w sobie dużo celulozy, co oznacza, że jest w nich dużo włókna. Aby je strawić, potrzebny jest długi układ pokarmowy. Również obecność białka zwierzęcego nie jest bez znaczenia. Krótki układ pokarmowy zwierząt mięsożernych stanowi swoistą obronę przed szkodliwym działaniem produktów ubocznych trawionego mięsa. Inaczej mówiąc niewielki układ pokarmowy zapewnia krótki czas przebywania toksyn pochodzących z rozkładu mięsa.

Dalszy odcinek układu pokarmowego to okrężnica. U zwierząt przystosowanych do spożywania i trawienia mięsa ten odcinek jelita jest prosty, krótki i gładki. Natomiast dla dokładnego przetrawienia roślin w końcowym odcinku przewodu pokarmowego okrężnica jest długa i złożona, często workowata, podobnie jak ludzka. Ma to między innymi związek z produkcją gazów przez znajdującą się tam pożyteczną mikroflorę, która pomaga głównie w rozkładzie niestrawionych w jelicie cienkim cząstek roślinnych.

Procesy zachodzące w jelicie grubym człowieka odpowiadają temu, co dzieje się w żwaczu krowy. Ponadto, jeżeli porównamy mikroflorę naszego przewodu pokarmowego znowu zobaczymy, że jest ona typowa dla roślinożerców. Dominują tutaj bakterie kwasu mlekowego jak Lactobacillus, Lactococcus i Bifidobacterium, zupełnie takie same jak te które znajdziemy na powierzchni ogórków czy kapusty przeznaczonej do kiszenia.

Wątroba człowieka i zwierząt roślinożernych nie jest zdolna do detoksykacji wit. A zawartej w mięsie. Ludzkie nerki wytwarzają mocz umiarkowanie skoncentrowany. U drapieżników i padlinożerców jest on bardzo skoncentrowany. I tutaj znowu bliżej nam do krowy czy konia, u których koncentracja moczu jest podobna do ludzkiej.
Nasz układ trawienny jest nastawiony na typową dietę roślinną i rozkład prostych cukrów pochodzących z roślin. Spożywanie mięsa przez zwierzęta do tego nieprzystosowane stanowi poważne obciążenie dla układu pokarmowego powodując nowotwory i choroby wątroby.

Nawet pocenie się świadczy o tym do jakiej diety jesteśmy przystosowani. Psy, koty, świnie i inne mięso.- i wszystkożerne zwierzęta regulują temperaturę ciała przez ziajanie itp. Gruczoły potowe rozmieszczone są wyłącznie między raciczkami lub pomiędzy opuszkami łap. Koń czy krowa pocą się podobnie jak człowiek całą powierzchnią ciała.

JESZCZE WIĘCEJ DOWODÓW

Zmysły wyraźnie mówią nam, że nie jesteśmy przystosowani do jedzenia zwierząt. Nasz wzrok i odróżnianie kolorów jest przecież typowe dla roślinożerców. Pole widzenia jest przystosowane do oceniania odległości, a nie do wypatrywania drapieżników jak to ma miejsce na przykład u konia. Pod tym względem jesteśmy więc podobni do drapieżników. 

Pamiętajmy jednak o tym, że żadne mięsożerne zwierzę nie jest w stanie rozróżniać kolorów. Mogą widzieć w odcieniach szarości, dwukolorowo, ale nigdy nie w takim spektrum jak człowiek. Można to wyjaśnić na przykładzie jabłka na drzewie. Aby zauważyć je wśród liści musimy rozróżniać kolory, a żeby po nie sięgnąć musimy ocenić jak daleko od nas się znajduje. Antylopa nie skupia się na tym gdzie jest trawa, ale na tym czy gdzieś z boku nie czai się drapieżnik, stąd szeroki kąt widzenia i postrzeganie kolorów. Drapieżnik natomiast jest nastawiony na wykrywanie ruchu i ocenienie odległości, wystarczy mu więc czarno - biała wizja i pole widzenia, które pozwoli mu ocenić jak daleko od ofiary się znajduje.

Na przykładzie wspomnianego już jabłka można powiedzieć o naszym zmyśle dotyku. Nasze dłonie posiadają przeciwstawny kciuk, tak jak nasi krewni - małpy. Nigdzie nie znajdziemy drapieżnika z przeciwstawnym kciukiem. Takie dłonie zaprojektowane są do dokładnych, precyzyjnych zadań. Dzięki temu możemy chwycić wypatrzone wcześniej jabłko, pomarańczę i na przykład obrać ją ze skórki, wydłubać pestki czy po prostu trzymać w dłoni.
Poza tym, zapach i wygląd mięsa w stanie martwym, naturalnym jest dla nas czymś odrzucającym. Raczej nikt nigdy nie czuł obrzydzenia patrząc czy wąchając owoce i warzywa. Pamiętajmy też, że nasz zmysł smaku jest bardzo dobrze rozwinięty. Nie jesteśmy w stanie zjeść surowego mięsa. Zawsze poddajemy je obróbce termicznej, a to z kolei nie jest czynnością naturalną. Zwierzęta zjadamy dopiero po uprzednim ugotowaniu czy usmażeniu i doprawieniu. W formie naturalnej nie bylibyśmy w stanie zbliżyć kawałka mięsa do ust. Co więcej nawet po ugotowaniu czy też po upieczeniu nie spożylibyśmy ciała innego zwierzęcia gdyby nie byłoby ono odpowiednio DOPRAWIONE! To właśnie przyprawy nadają mu pozytywny smak. Nasze uszy też mówią nam: nie jedz mięsa. Czy nie przeraża nas krzyk zabijanych zwierząt? Chyba każdy woli odgłos powstający podczas rozgryzania soczystego jabłka niż głos śmierci.