Anna M. Mikulska

Początki tańca irlandzkiego związane są już z 300r. p.n.e., kiedy to słynni Celtowie przybyli na tereny Irlandii. Pierwsze historyczne wzmianki nawiązujące bezpośrednio do tańców irlandzkich datują się dopiero na XVI wiek. Obowiązujące do dziś formy kanony tych tańców zostały uregulowane z kolei w wieku XVIII w., przez żyjących wtedy fachowców zwanych Mistrzami Tańca.

Ceili, czyli prawdziwa irlandzka impreza

Choć dziś kojarzone z konkursami i wielkim show, tańce irlandzkie są tak naprawdę ścisłym elementu folkloru i wywodzą się z tańców ludowych. Wspólne tańce były dla celtów elementem rozrywki i wpisywały się w społeczną funkcję zbliżania ludzi poprzez kolektywną zabawę. Tańce te, były wykorzystywane przede wszystkim na tradycyjnych biesiadach zwanych céilí. Wodzirejem takiej imprezy była zazwyczaj céilí band, czyli zespół grający muzykę. Rodzaj céilí wynikał z tańców, jakie na nim tańczono i był to: „set dancing”- céilí  oparte wyłącznie na tańcach setowych oraz prawdziwe (fior) céilí, na którym tańczono tradycyjne tańce irlandzkie z kanonu Ár Rinncidhe Foirne i wspomniane już tańce setowe.

Jak to na irlandzkie zabawy przystało, taniec był tam połączony z piciem trunków mocno wyskokowych.

Nie tylko stepowanie

Choć najbardziej znany, to step irlandzki jest tylko jednym z wielu rodzajów tańców wywodzących się z tej kultury. Podstawowa typologia dzieli tańce irlandzkie na 3 grupy: tańce solowe, tańce setowe oraz tańce céilí i figurowe.

Pierwsza z nich – tańce solowe - obejmuje najtrudniejsze rodzaje tańca irlandzkiego: step irlandzki oraz tańce w butach miękkich. Charakterystyczne są tutaj bardzo wysokie wykopy, obowiązkowa precyzja każdego ruchu, sztywna postawa, zawsze opuszczone dłonie oraz postawa baletowa – tancerz ciągle stoi wysoko na palcach. Są to tańce pokazowe i jak ich nazwa wskazuje mogą być tańczone indywidualne. Na pokazach widzimy jednak najczęściej kilku stepowiczów jednocześnie, ponieważ wzmacnia to widowiskowość ich popisów.

Grupa druga – czyli tańce setowe – to tańce ludowe, nie są już więc tak rygorystyczne. Cechuje je powszechność, nie wymagają specjalnego obuwia i  są najbardziej urozmaicone pod względem wielokulturowych wpływów – spotkacie tu inspiracje francuskimi kotylionami oraz… tańce do czeskiej „Polki”.

Ostatnia grupa opiera się na opisywanym już wcześniej kanonie céilí, który liczy sobie 30 tańców oraz z układów podobnych, ale nie wpisujących się do kanonu. Tańce te są tańcami grupowymi. Cechuje je więc tańczenie w parach i setach (kolumnowych lub kołowych), ruchy rąk oraz progresywność tańca.

Każdy z tańców irlandzkich jest energiczny i żywiołowy, a przez to bardzo radosny. Próba ich nauczenia się  nie należy do zadań najłatwiejszych, ale z pewnością do bardzo tych bardzo satysfakcjonujących.

Nie wierzycie? Zobaczcie sami: