Bieda jest zbiorem przypadkowych kolorów – takie oto stwierdzenie usłyszałem podczas jednego z programów Wojciecha Cejrowskiego. Program poświęcony był w całości biedzie w Ameryce Południowej. Powiem Wam szczerze, iż program był bardzo ciekawy. My zazwyczaj kojarzymy biedę z szarością, a tak naprawdę jest ona bardzo kolorowa i roześmiana. Ciemne uniformy są synonimem luksusu – garniaki, smokingi itp. W programie pokazywana jest biedna dzielnica w Brazylii. W owej dzielnicy prąd i woda są za darmo, w domach są telewizory z dvd, baseny, klimatyzacja… To co dla nas jest synonimem luksusów w pewnych częściach świata jest koniecznością – basen (oczywiście nie z marmurów, ale spełnia tą samą funkcję) czy klimatyzacja.

Polacy lubią się fotografować. Na Fejsie można znaleźć bardzo wiele „sweet foci”. Most – cyk, zachód słońca – cyk, nowa bluzka – cyk, siniak na palcu – cyk, złamany paznokieć – cyk, Bocian – cyk, inna pierdoła – cyk, cyk, cyk…

Polska… ostatnimi czasy zawrzało w sprawie wprowadzenia zakazu handlu w niedzielę – dlaczego akurat w niedzielę? Tylko wyprzedzam ewentualne pytanie pozostałych grup wyznaniowych.

Jednym z na pewno niezapomnianych obrazków z moich podróży wesołym pociągiem PKP był widok interakcji pomiędzy rdzennymi Słowianami a obcokrajowcami – chyba anglikami, gdyż mają oni specyficzny styl ubierania się, który u nas nie jest zbyt pozytywnie kojarzony. Na świeżo odrestaurowanym, ba, co ja mówię całkowicie odbudowanym dworcu w Katowicach (początkowy plac budowy wyglądał jak po spuszczeniu porządnej bombki), po której pozostał tylko wielki lej, nastąpiło spotkanie mocno podchmielonych Słowian z Anglikami. Przedstawiciel naszej kultury wolnym krokiem podszedł do pary Anglików – drugi Słowian oczekiwał na jego powrót przy wejściu na peron, gdyż nie był w zbyt dobrym stanie. Lekko zaczerwieniony pan w krwisto czerwonej chuście na głowie zapytał się: „Przepraszam. Nie chce przeszkadzać, ale chciałem się zapytać czy wie pan gdzie jest peron 1?” – uwielbiam zalanych gentelmentów, człowiek ledwo trzyma się na nogach, każde wypowiedziane słowo przychodzi mu z wielką trudnością, ale stara się zachować najwyższe standardy kulturalne (a ponoć alkohol budzi w ludziach dzikie zwierzęta). Anglik momentalnie wskazał jego położenie i dodał kilka zdań po angielsku. Obrazek ten był niesamowity. Dwóch mocno zawianych Polaków pyta się obcokrajowca o rozmieszczenie peronów, a ten wszystko doskonale rozumie i momentalnie wskazuje im drogę. Słowianin podszedł do oczekującego na niego kolegi i razem postanowili udać się we wskazanym kierunku. Oczywiście podróż normalnie trwająca 5 minut, zajęła owym panom dobre 20… Po tym czasie bracia Słowianie zapomnieli wskazówki pomocnego Anglika i postanowili się ponownie zapytać o drogę – jednakże kilku Polaków albo nie chciało, albo nie umiało rozwiązać ich problemu. Dalsze obserwacje owej dwójki musiałem przerwać, gdyż nadjechał długo oczekiwany przeze mnie pociąg.

Komunia… nie wiedząc czemu z jej okazji robi się huczne przyjęcie dla całej rodziny. Ani chrzest, ani bierzmowanie nie wywołują tyle emocji, co pierwsza komunia. Dzieci są starannie przygotowywane do tegoż dnia przez rodziców oraz katechetów/księży. Ba, nawet muszą przejść swoisty egzamin z małego katechizmu, aby zostać dopuszczonymi do komunii – choć i z tym różnie bywa. Komunia to przede wszystkim święto w wymiarze duchowym. Jednakże sposób jej obchodzenia wskazuje, iż nie jest tak do końca postrzegana. Ważniejsze od samej komunii jest to, jak dzieci będą ubrane, czy ciocia Renia z wujkiem Sławkiem przyjadą czy też uda się uzyskać kredyt na zakup nowego komunijnego telewizora. Dzieci z kolei głównie kojarzą komunię z dostawaniem wyszukanych prezentów, a nie są to byle jakie gifty. Oto przykładowe produkty, reklamowane jako prezenty komunijne:

Też zastanawialiście się, co jest specyficznego w zawodzie aktora, iż traktowany jest on zupełnie inaczej od pozostałych? Nie wiem, może wynika to ze specjalnych (wyjątkowych) umiejętności, jakie muszą oni posiadać – charyzma, wysoki poziom empatii, wyjątkowo dobra pamięć, autentyczność, fotogeniczność… Tyle, że niemalże każdy zawód wymaga pewnego szeregu cech szczególnych, dla niego charakterystycznych. Piłkarz musi być skoncentrowany, wytrwały, potrafić współpracować z drużyną oraz dobrze rozwinięty fizycznie. Pisarza powinna cechować duża doza wyobraźni, lekkie pióro, pomysłowość oraz wytrwałość. Kosmetyczka oprócz umiejętność manualnych, dobrze jak jest komunikatywna oraz sympatyczna. Takich przykładów można by mnożyć niemalże w nieskończoność.